Senin ve benim kaçırılmış bağlantılardan oluşan bir mazimiz var. Yıllar önce, mekiğin fırlatılırken elveda demek için aradığında benim uçağım Zürih’e iniyordu. Aktarma yapmış, Frankfurt’tan yeniden yönlendirilmiştim. Bu yüzden sesli mesaja düştün. Yapabilsem cevaplardım ve sana iyi şanslar dilerdim, her ne kadar bensiz bir hayat istesen bile. Europa’yı [1] senin gibi görmeyi hiç başaramadım; sadece Avrupa, ilk kocamla tanıştığım yer. Sen olmanı dilediğim adam. Mesajını dinlediğimde, mutlu olmana sevindim; evet, boşanmamız sırasında bile daima mutlu olmanı istedim. Alpha Centauri’ye seyahat ettiğini, zamanın aramızda bir portal gibi genişlediğini düşündüm. Kafamda ağır çekim bir film gibi canlandırdım. Kırk yıl içinde geri dönecektin. Ben altmış dört olacaktım, sen ise yalnızca benim yarı yaşımda. Mesajını haftalarca sakladım, ta ki yanlışlıkla silene kadar. Sembolik hissettirmişti. Ayrıyken daha mutlu oluruz diye düşündüm kendi kendime. Ama “ayrı” her zaman bizim bağlantı şeklim